Wszystko co chcielibyście wiedzieć o remiksie, a baliście się zapytać

Remiks staje się coraz bardziej istotną praktyką we współczesnej kulturze. Składa się na to wiele elementów jednak głównym czynnikiem popularności tej praktyki kulturowej jest wzrastająca ilość i coraz łatwiejsza dostępność do zasobów kulturowych. Większość współczesnych instytucji zajmujących się przechowywaniem zbiorów kulturowych w mniejszym lub większym stopniu udostępnia gromadzone obiekty przez Internet. Dodatkowo powstają liczne projekty, które jako zasadniczy cel stawiają sobie poprawianie dostepu do zasobów kulturowych w sieci. Wymienić tu można zarówno przedsięwziecia korporacyjne tj. Google Culture Institute, ale także szereg niekomercyjnych inicjatyw Internet Archive, Wikimediacommons itp. Czy sama dostepność do zasobów jednak wystarczy? Wiele wskazuje na to, że nie. Wynika to między innymi ze zmiany postawy odbiorców kultury, które dzięki sieciowo-cyfrowym technologiom stają się coraz bardziej aktywne. Aktywny odbiorca nie chce tylko ogladać obiektów, chce je aktywnie przetwarzać. Wiele instytucji GLAM doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Europeana otworzyła swoje API, aby każdy mógł łatwo korzystać z jej zasobów w swoich programach i aplikacjach. W ten sposób zrodziło się szereg inicjatyw i startupów tj. Vangoyourself czy Culturecam. Podobe działania podejmują również współczesne muzea jak Brighton Museum, które organizuje warsztaty z remiksowania swoich zasobów, czy ostatnio amsterdamskie Rijksmuseum, które za kreatywne remiksy użytkowników wyznaczyło nagrodę 10000 €.

W jaki sposób instytucja kultury powinna otworzyć się na praktyki remikserskie? Odpowiedzi udziela jeden z projektów zrealizowoanych przez Ośrodek Brama Grodzka Teatr NN pt.: Remiks dokumentalny. Projekt obejmował szereg warsztatów poświęconych m.in. tworzeniu narracji cyfrowych, gier komputerowych, oddolnej archiwizaji oraz wizualizacji informacji. Cennym rezultatem przedsięwzięcia jest również publikacja pt. „Remiks dokumentalny. Nowe narracje a miasto. Remiksowanie miasta”. Książkę tę można uznać za swoisty podręcznik, instrukcję obsługi, która z jednej strony daje szereg praktycznych porad i konkretnych scenariuszy działań, z drugiej natomiast oferuje pogłębioną refleksję nad kulturowym znaczeniem remiksu. Wśród materiałów zawartych w publikacji znajdziemy opisy warsztatów zrealizowanych w ramach projektu „Remiks dokumentalny”. Wyraźnie widać w tych przedsięwzięciach, że remiks jest praktyką rewitalizującą zasoby kulturowe, nadającą im nowe życie, włączającą w obieg współczesnej kultury. Oprócz tego w książce praktyki remikserskie zostały osadzone w szerszym kontekscie kulturowym. Tym samym czytelnik uzyskuje wgląd we współczesną refleksję nad wykorzystaniem remiksu na płaszczyźnie: edukacji medialnej (Grzegorz Stunża), funkcjonowania współczesnych instytucji kultury (Sławek Czarnecki), znaczeniu remiksu dla rozwoju miasta (Tomasz Pietrasiewicz, Edwin Bendyk), problematyki zmiany postaw nadawczo-odbiorczych (Piotr Celiński) oraz kwestii zwiazanych z prawem autorskim (Joanna Zętar, Marcin Wilkowski).

Publikacja jest praktycznym przewodnikiem, na bazie kturego można tworzy własne projekty dotyczące przetwarzania zasobów kulturowych. Dodatkowo oferuje ona poszerzoną refleksję intelektualną nad zjaiwkiem remiksu w konteksie funcjonowania współczesnych instytucji kultury.

Książkę polecam wszystkim instytucjom, które chciałby wyjść poza proste udostępnianie zasobów i wkroczyć na droge animacji sieci i remiksowania zasobów.

Publikację można bezpłatnie pobrać w wersji .pdf na stronie Multimedialnej Bilioteki Teatru NN